จะไม่มีสิ่งใดทำให้ยุคสุดท้ายของประชาชาตินี้ดีงามได้ นอกจากสิ่งที่เคยทำให้ยุคแรกของมันดีงามมาแล้ว - มุฮัมมัด อัล-บะชีร อัล-อิบราฮีมี - เผยแพร่เมื่อปี ฮ.ศ. 1372 / ค.ศ. 1952

 “จะไม่มีสิ่งใดทำให้ยุคสุดท้ายของประชาชาตินี้ดีงามได้ นอกจากสิ่งที่เคยทำให้ยุคแรกของมันดีงามมาแล้ว”

 มุฮัมมัด อัล-บะชีร อัล-อิบราฮีมี

(เผยแพร่เมื่อปี ฮ.ศ. 1372 / ค.ศ. 1952)

ประโยคนี้ หากจะไม่ใช่คำพูดจากวะหฺยูโดยตรง ก็คงต้องบอกว่ามันมีเค้าเงาของวะหฺยู มีแววแห่งจิตวิญญาณของมัน และมีแสงวาบจากประกายเรืองรองของมันอยู่ในนั้น

“ประชาชาติ” ที่ถูกกล่าวถึงในถ้อยคำนี้ ก็คือ ประชาชาติของมุฮัมมัด ﷺ และความดีงามของยุคแรกของประชาชาตินี้ เป็นสิ่งที่ผู้คนต่างยกมาเป็นแบบอย่าง กล่าวถึงด้วยหลักฐานอันชัดเจน แม้จะไม่เห็นกับตาก็ประจักษ์ด้วยหัวใจ มันได้ถูกบันทึกไว้ในหน้าประวัติศาสตร์ ได้รับการยอมรับทั้งจากผู้เห็นด้วยและผู้คัดค้าน ผู้พอใจและผู้ไม่พอใจ ต่างก็พูดถึงมัน โลกทั้งใบและฟากฟ้าก็จารึกไว้

หากโลกสามารถพูดได้ มันคงบอกเราว่า:

"ตั้งแต่วันที่อัลลอฮฺทรงแผ่แผ่นดินนี้ ยังไม่เคยมีประชาชาติใดที่ยืนหยัดอยู่บนความจริง และนำทางด้วยความจริง ได้ดีงามเท่ากับยุคแรกของประชาชาตินี้"

"โลกไม่เคยเห็นกลุ่มมนุษย์ใด ที่ทั้งภายในและภายนอกของพวกเขาหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันบนพื้นฐานของความดีงาม เหมือนดังที่ได้เห็นจากยุคแรกของประชาชาตินี้"

"โลกไม่เคยเห็นประชาชาติใด ที่เริ่มต้นสร้างกฎหมายแห่งความยุติธรรมกับตนเอง และบัญญัติแนวทางแห่งการทำดีต่อผู้อื่น ได้อย่างที่ยุคแรกของประชาชาตินี้ได้ทำไว้"

"ตั้งแต่วันที่อัลลอฮฺทรงส่งนบีอาดัมลงมา และให้มนุษย์ตั้งรกรากอยู่บนแผ่นดินนี้ โลกไม่เคยเห็นตัวอย่างที่สมบูรณ์ของมนุษยชาติอันแท้จริง จนกระทั่งโลกได้เห็นมันปรากฏในยุคแรกของประชาชาตินี้"

"โลกไม่เคยเห็นประชาชาติใดที่ยึดมั่นในเอกภาพแห่งอัลลอฮฺ แล้วกลายเป็นหนึ่งเดียวกันในการสร้างความดี เหมือนเช่นที่โลกได้เห็นจากชั้นแรกของประชาชาตินี้"

นี่คือคำเป็นพยานของแผ่นดิน

ที่แสดงออกมาในความเงียบ และความเงียบของมันกลับมีพลังชี้ชัดมากกว่าคำพูดของผู้คนทั้งหลายเสียอีก

จากนั้น ความจริงของประวัติศาสตร์ ก็ได้อธิบายถ้อยคำนั้น และ สิ่งที่ประจักษ์ต่อสายตา  แม้จะถูกบดบังด้วยกาลเวลาหลายศตวรรษ  ก็ได้ทำหน้าที่แปลความมันอย่างชัดแจ้ง

แท้จริงแล้ว ประชาชาตินี้ได้ดำรงตนอย่างถูกต้องในยุคแรกเริ่มของมัน บนพื้นฐานของทางนำแห่งอัลกุรอาน
และบนทางนำของผู้ที่อัลกุรอานถูกประทานลงสู่หัวใจของเขา

ผู้ที่ได้อธิบายมันด้วยความซื่อสัตย์
ถ่ายทอดมันด้วยความซื่อสัตย์
ตัดสินด้วยมันด้วยความซื่อสัตย์
ใช้มันตัดสินในจิตใจผู้คนด้วยความซื่อสัตย์
อบรมสั่งสอนและชำระจิตใจด้วยความซื่อสัตย์
เขา (นบีมุฮัมมัด ﷺ) ได้วางอัลกุรอานไว้เป็นเครื่องชั่งระหว่างอารมณ์ของมนุษย์
ให้เป็นตัวแบ่งแยกระหว่างสัจจะกับความเท็จ
เป็นขอบเขตสกัดกั้นการล้ำเส้นของสัญชาตญาณ
เป็นปราการกั้นระหว่างเอกภาพแห่งอัลลอฮฺกับการตั้งภาคี 

 

ดังนั้น คนรุ่นแรกของประชาชาตินี้ พวกเขาตัดสินใจชีวิตของตนภายใต้อัลกุรอาน ยืนหยัดไม่ก้าวล้ำออกนอกขอบเขตของมัน แม้แต่ความคิดผุดวาบในใจ หรืออารมณ์เล็กน้อย พวกเขาก็ชั่งน้ำหนักมันด้วยอัลกุรอานและทุกสิ่งที่มีความเห็นแตกต่างกัน หรือความคิดที่แปลกแยก หรือสติที่หลงทิศ หรือสัญชาตญาณที่ดื้อรั้น

หรืออารมณ์ที่ก้าวร้าว พวกเขาก็ส่งมันกลับไปหาอัลกุรอานเสมอ

สิ่งที่ทำให้ชนรุ่นแรกของประชาชาตินี้ดีงาม จนพวกเขากลายเป็น “สะละฟุศศอลิห์” (บรรพชนผู้ทรงคุณธรรม) ก็คือ อัลกุรอาน นั่นเอง

ซึ่งผู้ประทานมันลงมา ได้พรรณนาว่า:

มันคือ ผู้นำ (إمام)
คือ ข้อเตือนใจ (موعظة)
คือ แสงสว่าง (نور)
คือ หลักฐานอันชัดเจน (بينات)
คือ พยานอันแน่นอน (برهان)
คือ คำอธิบาย (بيان)
คือ ทางนำ (هدى)
คือ เครื่องจำแนกสัจจกับเท็จ (فرقان)
คือ ความเมตตา (رحمة)
คือ การเยียวยาสิ่งที่อยู่ในหัวอก (شفاء لما في الصدور)
คือสิ่งที่ ชี้นำไปสู่แนวทางที่มั่นคงที่สุด (يهدي للتي هي أقوم)
และเป็นสิ่งที่ ความเท็จไม่อาจเข้าแทรกได้ไม่ว่าจากด้านหน้า หรือจากด้านหลัง
มันคือ วจนะที่เด็ดขาด ไม่ใช่ถ้อยคำล้อเล่น

และผู้ที่อัลกุรอานถูกประทานลงสู่หัวใจของเขา คือมุฮัมมัด บิน อับดุลลอฮฺ ﷺ ท่านได้พรรณนาอัลกุรอานไว้ว่า:

“ความใหม่ของมันไม่เคยเก่าไปตามกาลเวลา ความมหัศจรรย์ของมันไม่มีวันหมดสิ้น ในนั้นมีข่าวสารของคนก่อนหน้าเรา มีคำตัดสินสำหรับผู้ที่มาหลังจากเรา และสุดท้าย มันคือข้อพิสูจน์  ที่จะเป็น หลักฐานแก่เรา หรือ หลักฐานต่อต้านเรา ก็ได้”

อัลกุรอานนี้เอง

ที่ได้ แก้ไขจิตใจ ซึ่งเคยเบี่ยงเบนออกจากแนวทางแห่งฟิตเราะฮฺ (ธรรมชาติอันบริสุทธิ์) และได้ ปลดปล่อยสติปัญญา จากพันธนาการของขนบธรรมเนียมอันไร้สาระ เปิด สนามแห่งการใคร่ครวญและใช้เหตุผล ต่อหน้ามนุษย์ จากนั้นก็ ชำระจิตใจด้วยความรู้และการงานที่ดีงาม และ ประดับมันด้วยคุณธรรมและมารยาทอันดี

อัลกุรอาน

คือสิ่งที่ ฟื้นฟูเตาฮีด (เอกานุภาพของอัลลอฮฺ) ให้กลับมา หลังจากที่ บูรณาการถูกทำลายด้วยชิริก (การตั้งภาคี) มัน เยียวยาบาดแผลแห่งความแตกแยก และ ความคลั่งชาติ ด้วย เอกภาพของอุมมะฮฺ

อัลกุรอาน ทำให้มนุษย์เสมอภาคกัน ในความยุติธรรมและความดีงาม ไม่มีความเหนือกว่ากันระหว่างชาวอาหรับกับชาวต่างชาติ นอกจากในเรื่อง “ตักวา” และ ไม่มีพระราชากลุ่มใดเหนือกว่าชาวบ้านธรรมดา นอกจากในความดีงามที่พวกเขากระทำ ไม่มีชนชั้นใดที่มีสิทธิ์ล่วงหน้าเหนือชนชั้นอื่นอย่างถาวร

อัลกุรอานคือผู้ไขปัญหาอันยิ่งใหญ่

ซึ่งโลกทั้งโลกกำลังวุ่นวายและสับสนกับมันอยู่ในวันนี้ นั่นคือ ปัญหาระหว่างความมั่งคั่งและความยากจน อัลกุรอานได้ กำหนดความหมายของ “ความยากจน” ไว้อย่างชัดเจน เช่นเดียวกับที่ข้อเท็จจริงทางวิทยาศาสตร์ได้รับการนิยามอย่างแม่นยำ จากนั้น อัลกุรอานได้ส่งเสริมการทำงาน ในฐานะที่มันเป็นหนึ่งในคุณธรรมเชิงปฏิบัติที่สูงส่ง และหลังจากที่ได้กำหนดสถานะของ “คนยากจน” อย่างชัดเจนแล้ว

อัลกุรอานก็บัญญัติว่า คนยากจนนั้นมี “สิทธิ์ที่ชัดเจน”

ในทรัพย์สินของคนมั่งมี ซึ่งผู้มั่งมีต้องจ่ายให้ ด้วยความเต็มใจ เพราะเขาเชื่อว่า การจ่ายนั้นเป็น “อิบาดะฮฺ” และ “การแสวงหาความใกล้ชิดต่ออัลลอฮฺ” และคนยากจนก็รับไว้ ด้วยเกียรติศักดิ์ศรี เพราะเขามองว่านี่คือ การให้ของอัลลอฮฺ และ เป็นบทบัญญัติของพระองค์ แต่เมื่อเขาพอเพียง ไม่จำเป็นต้องรับอีก เขาก็จะ ปฏิเสธ การรับมัน เช่นเดียวกับที่เขา ละเว้นสิ่งต้องห้าม เขาจะไม่โลภในทรัพย์นั้น และจะไม่เอื้อมมือไปหา

และอัลกุรอานนั่นเอง

ที่ได้ยกระดับพวกเขา (ชาวอิสลามยุคแรก) ขึ้นสู่ขั้นสูงสุดของการอบรมบ่มเพาะจิตใจ และได้วางมาตรวัดที่เที่ยงธรรมในการประเมินสถานะและคุณค่าของผู้คน ทำให้แต่ละคนรู้จักขอบเขตของตนเองและยึดมั่นในมัน

ทุกคนจึงเปรียบดั่งดวงดาวที่โคจรอยู่ในวงโคจรของตน โดยไม่มีการเบียดเบียนกัน อัลกุรอานได้หล่อหลอมจิตใจของพวกเขาด้วย มารยาทอันสูงส่งจากพระเจ้า จนทำให้แต่ละคนรู้สึกมั่นคงกับตำแหน่งของตนในสังคม ภาคภูมิใจในหน้าที่ของตน มุ่งมั่นทำหน้าที่นั้นให้สมบูรณ์ที่สุด ไม่ล้ำเส้นต่อหน้าที่ของผู้อื่น และรู้ดีว่าผู้อื่นก็จะไม่ล้ำเส้นของเขาเช่นกัน

ดังนั้น…

ผู้หญิง จึงไม่รู้สึกเบื่อหน่ายกับสถานะของตนเมื่อเทียบกับผู้ชาย

เพราะอิสลามได้มอบสิทธิของเธอไว้อย่างครบถ้วน และได้ ผูกพันผู้ชายไว้ ว่าต้องรักษาสิทธิของเธอไว้อย่างแน่นหนา ทาส ก็ไม่รู้สึกคับข้องใจกับสถานะของตนต่อเจ้านาย เพราะอิสลามได้ช่วยเขาหลุดพ้นจากอดีตอันโหดร้าย ทำให้เขาอยู่ในความปลอดภัย อิสลามได้กำหนดสิทธิของเขาในปัจจุบันไว้อย่างยุติธรรม เขาจึงอยู่กับมันด้วยความพึงพอใจ และเขายังมี “ความหวัง” อันสดใสรออยู่ในวันข้างหน้า เพราะเขารอคอย อิสรภาพ ได้ทุกเมื่อ และอิสรภาพนั้นก็อยู่ไม่ไกล

ตราบใดที่เจ้านายของเขา มองว่าการปลดปล่อยเขาคือความใกล้ชิดต่ออัลลอฮฺ เป็น หนทางไปสู่สวรรค์ และเป็น การชำระบาป

และเช่นกัน...

อัลกุรอานได้วางขอบเขตระหว่าง ผู้ปกครองและผู้ถูกปกครอง
โดยทำให้ พื้นฐานร่วมกันของทั้งสองฝ่าย คือโองการของอัลลอฮฺที่ว่า:

"ومن يتعد حدود الله فقد ظلم نفسه"

“และผู้ใดที่ล่วงละเมิดขอบเขตของอัลลอฮฺ แน่นอนเขาได้อธรรมต่อตัวของเขาเอง”

การที่ขอบเขตเหล่านี้ถูก ระบุว่าเป็นของอัลลอฮฺ ก็เพื่อจุดมุ่งหมายอันยิ่งใหญ่นั่นคือ เพื่อเหนี่ยวรั้งความเห็นแก่ตัวของจิตใจมนุษย์

อัลกุรอานคือการแก้ไขที่ครอบคลุมต่อข้อบกพร่องทั้งมวลของมนุษยชาติที่สืบทอดกันมา

ไม่เพียงแค่แก้ไข หากแต่ขจัดข้อบกพร่องเหล่านั้นให้สิ้นซากจากรากเหง้า และเป็นการวางรากฐานชีวิตที่ผาสุก ชีวิตที่มนุษย์จะไม่ถูกอธรรม และสิทธิใด ๆ ของเขาจะไม่ถูกลิดรอน โดยอาศัยพื้นฐานแห่ง ความรัก ความยุติธรรม และความดีงาม

อัลกุรอานคือรัฐธรรมนูญจากฟากฟ้า ซึ่งปราศจากข้อบกพร่องและความผิดพลาดใด ๆ

• หลักความเชื่อ (อะกีดะฮฺ) ในนั้นบริสุทธิ์ชัดเจน

• การอิบาดะฮฺ (การนมัสการ) นั้นบริสุทธิ์เพื่ออัลลอฮฺแต่เพียงผู้เดียว

• บทบัญญัติต่าง ๆ เปี่ยมด้วยความยุติธรรม

• มารยาทมีความเที่ยงตรง

• คุณธรรมมีความมั่นคง

• จิตวิญญาณของมนุษย์จะไม่ถูกลิดรอนสิทธิในอัลกุรอาน
  และไม่มีสิ่งใดที่จิตวิญญาณแสวงหาแล้วจะสูญเปล่าในนั้น

อัลกุรอานเล่มนี้เอง

ที่ทำให้ยุคแรกของประชาชาตินี้มีความดีงาม และจะไม่มีสิ่งใดสามารถเยียวยายุคหลังของประชาชาตินี้ได้

เว้นแต่อัลกุรอานเช่นเดียวกัน

ดังนั้น... หากประชาชาติอิสลามในวันนี้ มีความรู้สึกถึงความเลวร้ายในสภาพของตน และมีความตั้งใจจริงในการแก้ไขมัน สิ่งเดียวที่จำเป็นต้องทำก็คือ หวนกลับคืนสู่คัมภีร์แห่งพระผู้อภิบาลของตน

• นำมันมาตัดสินกับตนเอง

• ปกครองด้วยมัน

• ดำเนินชีวิตภายใต้แสงสว่างของมัน

• ปฏิบัติตามหลักการและบทบัญญัติของมัน

แล้วอัลลอฮฺจะทรงประทานความช่วยเหลือแก่พวกเขา และจะทรงยืนหยัดเคียงข้างพวกเขา และพระองค์นั้นคือผู้ทรงอำนาจเหนือทุกสรรพสิ่ง

---

ที่มา: เลือกสรรโดยเว็บไซต์ الدرر السنية
แหล่งอ้างอิง: “อาถารของอิหม่ามมุหัมมัด อัลบะชีร อัลอิบราฮีมี” (4/93), สำนักพิมพ์ดารุลฆ็อบ อัลอิสลามี, พิมพ์ครั้งที่ 1, ค.ศ.1997

ประวัติของท่านโดยสังเขป 

อิหม่าม มุหัมมัด อัล-บะชีร อัล-อิบราฮีมี (محمد البشير الإبراهيمي, 1889–1965) คือหนึ่งใน นักปราชญ์และนักปฏิรูปที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของโลกอาหรับในศตวรรษที่ 20 โดยเฉพาะในแอฟริกาเหนือ ท่านเป็น นักวิชาการสายสะลัฟียฺ และเป็น ผู้นำขบวนการตื่นตัวทางศาสนาและวัฒนธรรมในแอลจีเรีย ร่วมกับอิหม่าม อับดุลหะมีด บิน บาดีส

ชื่อเต็ม: มุหัมมัด อัล-บะชีร อัล-อิบราฮีมี (محمد البشير الإبراهيمي)
เกิด: ปี ค.ศ.1889 ตรงกับ 1306 ฮ.ศ. ที่แคว้นสะตีฟ (Sétif), ประเทศแอลจีเรีย
เสียชีวิต: ปี ค.ศ.1965

สถานะทางวิชาการและบทบาทสำคัญ

1. ผู้นำขบวนการ “อัล-อิสลาห” ในแอลจีเรีย

• ร่วมก่อตั้ง สมาคมนักปราชญ์แห่งแอลจีเรีย (جمعية العلماء المسلمين الجزائريين) ปี ค.ศ.1931

• เคียงข้างกับอิหม่าม อับดุลหะมีด บิน บาดีส (رحمهما الله)

• จุดยืนชัดเจน: ต่อต้านบิดอะฮฺ, ซูฟีย์หัวรุนแรง, ความงมงาย และการล่าอาณานิคมของฝรั่งเศส

2. นักคิดและนักเขียนระดับสูง

• ผลงานของท่านถูกตีพิมพ์ในวารสาร “อัช-ชิฮาบ”, “อัล-บะศีร”, และรวบรวมภายใต้ชุดหนังสือชื่อว่า

  “آثار الإمام محمد البشير الإبراهيمي” (อาถารของอิหม่ามอัล-อิบราฮีมี) จำนวน 5 เล่ม
  ซึ่งเป็นแหล่งอ้างอิงหลักที่คุณถามถึง

3. แนวทางทางศาสนา

• ยึดมั่นใน แนวทางสะลัฟ ทั้งในอะกีดะฮฺ มันฮัจ และการปฏิบัติ

• ตำหนิซูฟีย์หัวรุนแรง และต่อต้านการบิดเบือนศาสนาโดยชนชั้นนักบวชและผู้นำที่ไม่รู้หลักฐาน

• วางรากฐานการศึกษาใหม่ที่กลับไปสู่ อัลกุรอานและสุนนะฮฺตามความเข้าใจของสะลัฟ

จุดยืนทางการเมือง

• ต่อต้าน ลัทธิล่าอาณานิคมของฝรั่งเศส ที่ปกครองแอลจีเรียกว่า 130 ปี

• ถูกจับกุมและเนรเทศหลายครั้ง

• หลังแอลจีเรียได้รับเอกราชในปี ค.ศ.1962 ท่านได้รับแต่งตั้งเป็น ประธานสภาศาสนาแห่งชาติ

ผลงานเด่น

• “آثار الإمام محمد البشير الإبراهيمي” (อาถาร – รวบรวมบทความและคำปราศรัย, 5 เล่ม)

• บทความเชิงแนวคิดทางอิสลาม, การตีความสถานการณ์ร่วมสมัย, และการฟื้นฟูเตาฮีด

คำรับรองจากอุละมาอ์ร่วมสมัย

• ชัยคฺ อับดุรรเราะซาก อัล-บัดร์ กล่าวว่า:

  "ท่านคือหนึ่งในผู้ปกป้องแนวทางอะฮลุสสุนนะฮฺวาลญะมาอะฮฺในยุคของตน ด้วยปากกาที่เด็ดขาดและอีหม่านที่มั่นคง"